![](https://notasdunfilologoaquelado.wordpress.com/wp-content/uploads/2024/06/reloxo.png?w=633)
No se pierde el tiempo en problemas competenciales como ocurre en otras comunidades. A frase evidentemente non é miña. Polo idioma en que está recollida xa se podía supor, pero ademais eu, no que respecta a competencias e a comunidades, teño voz e voto na miña de propietarios e para de contar. A frase é de Diego Calvo, ex-vicepresidente da Xunta e agora flamante –supoño– conselleiro de Presidencia, Xustiza e Deportes. Está tirada dunha entrevista a toda páxina desas que tanto gustan facer na Voz a membros do goberno (polo pan baila o can!). Ao parecer, o convenio do que resulta que teñamos un “corpiño” de policía adscrito caducou, hai que renovalo e nesas están. O que queda descartado de vez é ter policía propia. E o mesmo serve para o ferrocarril (vese que cos buses o de San Sadurniño xa ten dabondo). Réquiem dominical polos puntos 8 e 25 do artigo 27 do Estatuto de autonomía.
Foi ler a entrevista e deume por pensar en que é iso de “perder o tempo”. Hoxe, grazas á tecnoloxía, evitamos, entre outras cousas, desprazamentos para reunirnos ou colas en billeteiras e rexistros para mercar unhas entradas ou presentar unha documentación. Organizándose e sabendo o que un quere e a que anda, eu diría que o tempo ata nos debería de sobrar e en días tan longos coma os de xuño delito tería que ser que así non fose. Perder o tempo foi sempre un concepto xurídico-doméstico indeterminado. Depende de cadaquén. Na vida cotiá para unha persoa perder o tempo pode ser ver un Eslovenia-Dinamarca da Eurocopa, para outra ler o epistolario entre Del Riego e Otero Pedrayo, para unha terceira ir a un concerto de Melendi e seguramente para todas elas a trangallada esta dos tapóns unidos á botella. No traballo eu diría que perde o tempo (ou fancho perder), poñamos por caso, un corrector lingüístico cando lle envían textos sen o verificador ortográfico do procesador aplicado previamente; unha veterinaria que esperta coas cristaleiras da súa clínica todas graffiteadas e bota tres tardes a borralas a golpe de hidrolimpadora, cepillo e bote de augarrás; ou o pasante dun bufete cando lle encamban escanear expedientes xudiciais que lle entregan desordenados e, o peor de todo, con follas grampadas. Estas si que as podemos cualificar, sendo benévolos, como verdadeiras perdas de tempo.
Ora ben, na acción política que é perder o tempo exactamente? Perde o tempo un político ou política cando milagreiramente despexa a súa axenda para recibir un club deportivo que acaba de ascender ou gañar un título? Estao a perder cando gustosamente acode a unha festa gastronómica en que te visten cunha capa e te nomean cabaleiro dunha estraña orde? E cando acode a pintar a mona a un programa de televisión? Aí o deixo… Dun conselleiro na súa madureza política, con aspiracións que se lle presupoñen (e coñecen!) esperaría oílo falar con algo máis de ilusión e ambición acerca de mesas de traballo (xa non digo bilaterais!!), de intercambio de documentos, de propostas orzamentarias, de traspasos e, en definitiva, de autogoberno. Deixarse de xogos de palabras (o titular da entrevista é feijooiano 100 %) e expresarse exercendo como gobernante con vontade de dotar de contido aquilo que che permite ser o que es. Futbolisticamente falando, mostrarse como un xogador que quere adiantar liñas e avanzar co balón xogado e non como un mal defensa central que despexa de punteirolo desde o minuto 10. A lexislatura, lembremos, está noviña do trinque, acaba de comezar…
Dous datos: desde 2009 a Comisión Mixta de Transferencias Galicia-Estado reuniuse dúas veces e, se de competencias falamos, o programa do PP de 2009 reciclouse para 2024. Estraña mestura de indolencia, inacción e ecoloxía. A Administración autonómica convertida nunha unidade tramitadora xigante, pero que na práctica actúa como esa xestoría pequeneira da túa vila ou barrio, que leva aí desde sempre, imprime almanaques polo Nadal e que cando lle vas cun asuntiño que che xurdiu ou do que oíches falar no telexornal (unha multa, unha pequena subvención etc.) non ten reparos en te disuadir e dicirche aquilo de “non che compensa, Paco, para o traballo que che vai dar, os papeis que tes que mover e o tempo que van tardar, non che compensa”. A Galicia que funciona é a Galicia do déixao estar. En San Caetano confunden perder o tempo con non querer –ou non saber– con que enchelo.
A més a més
Un último apuntamento: chega ao meu correo a nova da saída do número 81 da Revista de Llengua i Dret, a publicación catalá da lingua do dereito e do dereito á lingua. Semestre a semestre desde practicamente os seus inicios (xuño de 1983!) é posible atopar nas súas páxinas crónicas lexislativas dos territorios con lingua de seu imprescindibles para levar conta dos procesos de normalización lingüística en marcha. Hai uns 15 anos para a realidade galega a responsable delas é a catedrática de Dereito Administrativo Alba Nogueira.
A súa crónica do número 80 comezaba así: “Un semestre máis a atonía normalizadora é o signo distintivo do que sucede en Galicia”; o resumo da do número 79 así: “Sen actividade normativa ou administrativa reseñable”; na do 78 podemos atopar: “Neste período non houbo ningunha lei, decreto ou plan aprobado con relevancia para a normalización lingüística”; e na do 77 o seguinte: “O inequívoco desinterese político parece ser a única explicación plausible para outro semestre sen ningunha norma significativa, pero tampouco ningunha medida administrativa ou plan salientable”. Vaites! Alguén podería pensar que unha xeira mala atravésaa calquera ou que non remontamos a covid. Pois non. Por exemplo, a crónica do número 64, que abrangue o 2.º semestre de 2014 e o 1.º de 2015, a autora comézaa así: “A ausencia de pulso político en relación coa lingua galega non variou moito en 2015.” É dicir, na última década e pico espiollar (acepción 2) o DOG ou a acción do goberno galego na procura de avances normativos ou algo minimamente semellante á planificación lingüística tornouse case tan absurdo e vacuo como espiollar (acepción 1) un peluche. Marchando outro réquiem… e van dous!
Neste número 81 de xuño nin rastro da actualidade galega. Descoñezo os motivos. Seguramente algo teña que ver o proceso electoral de febreiro e Nogueira talvez pensou que lle compensa unir dous períodos e reaparecer na seguinte entrega, mais tampouco sería descartable que se cansase de perder o tempo (aquí si!) en ser cronista da nada.